به منظور كاهش ترافيك بايد زمينه هاي بكارگيري وسائط نقليه عمومي را با ايجاد مسيرهاي اختصاصي و وسائط ايمن و در دسترس كه قابليت عبور از مراكز اصلي و تجاري شهر را داشته باشند افزايش داد. از جمله روشهاي ايجاد مسيرهاي تردد جديد ايجاد تونلهاي شهري جهت تردد وسائط نقليه و بخصوص مترو مي باشد. اجراي يك طرح تونلي در مناطق شهري با موانع زيادي همراه است. از مشكلاتي كه در اجراي تونلهاي شهري مي توان به آنها اشاره نمود محدوديت در انتخاب روش اجرا بر اساس شرايط زمين است كه بكارگيري دستگاه حفاري مكانيزه را در بسياري از موارد اجتناب ناپذير مي نمايد كه لازمه آن سرمايه گذاري سنگين جهت تأمين دستگاه مي باشد. تأمين فضاهاي كارگاهي در مناطق شهري، امكان حمل و نقل جهت جابجايي مواد و مصالح حفاري و تجهيزات مورد نياز سستم نگهداري از ديگر مشكلات و محدوديتهاي تونلسازي شهري مي باشد. در اين مقاله برخي مشكلات زمان اجراي تونلهاي شهري علاوه بر موارد ذكر شده شامل تأثير تونل و موانع و ساختمانهاي سطحي و زيرسطحي بر يكديگر در شرايط نشست زمين، مشكلات عبور از مجاورت ايستگاهها و تونلهاي مترو اجرا شده، عبور از محدوده مناطق آبدار و قنات ها و گسلها و تونلهاي انتقال آب و فاضلاب كه مي توانند در زمان بهره برداري نيز نقش مخربتري داشته باشند بررسي مي گردد.